عکس العمل های روانی نسبت به سمعک افراد کم شنوا

این مرحله اغلب توسط ادیولوژیست ها تحت عنوان انکارتوصیف می شود. سمعک هوشمند بااین حال این نوع 

تفکرمختصرنویسی، زیاد به ادیولوژیست هاکمک نمی کند. مانیاز داریم بفهمیم زمانی که یک 

بیمارمی گوید "من مشکل شنوایی ندارم"، امادرواقع منظوراو به معنای چیزی که گفته نیست. بیماربا 

مشکلش زندگی می کند وبه خوبی می داند که شنوایی اش تغییرکرده، اوشروع به ستیزمی کند. این 

توضیح تنها به این معناست که، درحال حاضراین بیمارآماده نیست که درمورد این مشکل باما 

صحبت کند، یااینکه هنوزبرای درمیان گذاشتن این مشکل شخصی اش به ماراست نمی گوید. دراین 

زمان مواجهه باکم شنوایی، برای فردغیرقابل پذیرش است. یک اظهارواضح وبدیهی درمورد ماهیت 

انسان وجود دارد: " اگرشما مراهل دهید، من به عقب هل می دهم" . باتوجه به این نکته، 

ناکارآمدترین روش برای انجام "هل دادن" بیماربه سمت پذیرش می باشد. 

دراین مرحله، بیمار معمولا به مامی گوید که "من فقط به این علت اینجاهستم که همسرم ازمن 

درخواست کرده که شنوایی ام راچک کنم" . ادیولوژیست می تواند با پرسیدن دوسوال به برخی 

اطلاعات مهم پی ببرد: "همسرتان درمورد شنوایی شماچه می گوید؟" (اجازه دهیدکه اوداستانش 

رابگوید، بدون اینکه به اوکمک کنید) وسپس این سوال که "شما امروز شنوایی تان راچطور توصیف 

می کنید؟" توجه داشته باشیدکه ما ازبیماردرخواست نمی کنیم که هرمشکل شنیداری راتوصیف کند، 

ما بی طرفانه رفتارمی کنیم.

مااکنون دریک دوراهی هستیم، وپاسخ های بیمار مارا درانتخاب مسیر راهنمایی می کند. 

اگربیماربگوید "من باهمسرم مخالفم، من فکرمی کنم شنوایی ام خوب است" دراین صورت مابا 

احترام نسبت به برداشت های بیمار رفتارمی کنیم. "بسیارخوب، پس اجازه دهیدتست شنوایی انجام 

شود وببینیم نتیجه چه می شود." زمانی که آزمایش انجام شد، مابادقت نتایج را ارائه می کنیم: "من به 

این نتیجه رسیدم که شما یک کم شنوایی متوسط درهردو گوشتان دارید، برای مثال شما حدود 40% 

ازکلمات را ازدست می دهید. ولی تنها شما می توانید بگویید که آیا آن به عنوان مشکل احساس می 

شود یاخیر."